Klocek Podróżnik

Przed nami długa i pełna wielu nowych przeżyć podróż. Rozpoczynamy ją w peruwiańskiej stolicy, Limie, kierując się w stronę Boliwii, gdzie zamierzamy przemierzyć zachodnią część kraju, a naszą przygodę zakończymy na pustyni Atakama w północnym Chile.
Peru, trzeci co do wielkości kraj Ameryki Południowej, to jedno z najbardziej fascynujących miejsc na Ziemi. Oczekuje nas łagodne wybrzeże Pacyfiku oraz gorąca i wilgotna Amazonia, a następnie majestatyczne, ośnieżone Andy i surowe wyżyny Altiplano. Planujemy nie tylko podziwiać zapierającą dech w piersiach przyrodę, ale także odkrywać skarby kultury i lepiej poznać legendarną cywilizację Inków.

Lima jest największym miastem Peru, liczącym ponad osiem milionów mieszkańców. Założona przez konkwistadorów w 1535 roku, była wielokrotnie niszczona przez trzęsienia ziemi. Mimo to w mieście zachowało się wiele zabytków, a historyczne centrum zostało wpisane na listę UNESCO.

Osada Paracas znajduje się na półwyspie o tej samej nazwie. W niewielkim porcie przesiadamy się na kilkuosobową łódź i płyniemy w kierunku Wysp Ballestas, nazywanych popularnie „Galapagos dla ubogich“. Na tych malutkich wysepkach panują idealne warunki do życia dla licznych ptaków i ssaków morskich.

Odchody setek tysięcy ptaków, znane jako „guano“, stanowią doskonały naturalny nawóz. W drugiej połowie XIX wieku ich eksport w znacznym stopniu wspierał gospodarkę całego regionu. Z czasem guano zostało jednak zastąpione nawozami sztucznymi, a głównym źródłem dochodu stała się turystyka. Mimo to co pięć lub sześć lat na wyspy przybywają pracownicy, którzy zbierają i pakują ptasie odchody, których pokłady osiągają niewiarygodną grubość czterech metrów.

Kilka kilometrów za miastem Ica, wśród wysokich, piaskowych wydm, znajduje się Laguna de Huacachina, zasilana przez podziemną rzekę płynącą z Andów. Woda w tej oazie bogata jest w minerały i od dawna wykorzystywana do kąpieli zdrowotnych. Niestety, w ostatnich latach poziom wody w lagunie systematycznie się obniża.

Płaskowyż Nazca to jedno z najbardziej tajemniczych miejsc na świecie. Tylko z lotu ptaka można dostrzec setki słynnych geoglifów, które przedstawiają różnorodne figury geometryczne, wizerunki zwierząt i roślin, a także niezwykle precyzyjnie wykonane linie o długości dochodzącej do ośmiu kilometrów.

Główna teoria dotycząca geoglifów Nazca, znanych jako linie Nazca, sugeruje, że zostały one stworzone głównie w okresie kultury Nazca, która miała miejsce między 200 rokiem przed naszą erą, a 600 rokiem naszej ery. Jednak niektóre badania i analizy sugerują, że niektóre z tych geoglifów mogły powstać wcześniej, co wskazuje na możliwość istnienia różnych okresów i tradycji ich tworzenia. Archeolodzy wciąż prowadzą badania, aby lepiej zrozumieć datowanie i funkcje tych niezwykłych struktur.

Linie zostały stworzone poprzez usunięcie ciemnego żwiru, pokrywającego płaskowyż, pod którego płytką warstwą znajduje się jasna, żółtobiała gleba. W ten sposób na ciemnym tle uwidoczniły się wyraźne, jasne wzory. Istnieje jednak kilka mniej lub bardziej zagadkowych hipotez dotyczących celu oraz techniki powstania tych monumentalnych dzieł. Linie mają głębokość od 10 do 20 centymetrów i zazwyczaj około jednego metra szerokości, przy czym niektóre pasy oraz figury geometryczne osiągają dziesiątki metrów szerokości, jak na przykład linia przecinająca Walenia.

Rzeczywisty sens oraz znaczenie tych niezwykłych dzieł wciąż pozostają otoczone tajemnicą. Hipotezy dotyczące ich celu obejmują między innymi związki z astronomią, rytuałami religijnymi, a także funkcje ceremonialne. Istnieje przypuszczenie, że niektóre z nich mogą symbolicznie odzwierciedlać nocne niebo, ponieważ niektóre linie ściśle pokrywają się z ruchem orbitalnym gwiazd, a kontury figur odpowiadają gwiazdozbiorom. Na przykład Pająk może być interpretowany jako symbol Oriona, a Małpa – jako symbol Wielkiej Niedźwiedzicy.
Wymiary linii i wzorów są zróżnicowane; niektóre z nich, jak wspomniana „linia przecinająca walenia“, mogą osiągać imponujące długości.

Puerto Maldonado leży w dorzeczu Amazonki, u ujścia rzeki Tambopata do Río Madre de Dios. Nazwa miasteczka wywodzi się od nazwiska odkrywcy i podróżnika Faustino Maldonado, który w 1860 roku prowadził ekspedycję w tej okolicy i w trakcie jej trwania zaginął.

Wyposażeni w wysokie gumowe buty i latarki, wyruszamy po zmroku na poszukiwania fascynujących mieszkańców amazońskiej dżungli. Większość z nich jest aktywna właśnie nocą.

Czarne Pszczoły bezżądłowe maja tylko szczątkowe żądła, co oznacza, że nie są w stanie żądlić w tradycyjny sposób, jak pszczoły miodne. Mimo to, potrafią skutecznie bronić swojego gniazda. Gdy czują zagrożenie, mogą zbierać się w grupie i atakować intruza, używając swoich żuwaczek do szczypania. Niektóre gatunki pszczół bezżądłowych mają także zdolność wydzielania substancji obronnych, które mogą działać drażniąco na skórę napastnika.

Phallus indusiatus, należący do rodziny sromotnikowatych, wyróżnia się nietuzinkowym wyglądem. Jego owocniki pojawiają się głównie nocą, co dodaje mu tajemniczości. Zarodnia tego grzyba otoczona jest delikatnym, kleistym welonem, który przyciąga owady odgrywające kluczową rolę w rozprzestrzenianiu zarodników. Welon wraz z lepką masą zazwyczaj zostaje szybko spożyty przez owady, dlatego grzyb w pełnej okazałości jest widoczny jedynie przez krótki czas.

Tuż po wschodzie słońca, przy skarpie rzecznej, gromadzą się papugi, aby wydobywać z gleby cenne sole mineralne. Ptaki te są niezwykle płochliwe, co skłoniło Indian do skonstruowania specjalnego szałasu-bunkra, umożliwiającego dyskretne obserwowanie ich porannego posiłku.

Niektórych mieszkańców amazońskiej dżungli można dostrzec także w ciągu dnia.

Bardzo interesującym drzewem występującym w tutejszym lesie jest potocznie nazywane „wędrującą“ lub „biegającą palmą“. Istnieje przesąd, że palma wykorzystuje swoje sterczące korzenie do wędrowania po lesie, na przykład w celu wydostania się z cienia dużego drzewa na bardziej nasłonecznione miejsce. Nasz lokalny przewodnik jest również przekonany o niezwykłych umiejętnościach tego drzewa. Należy jednak zauważyć, że ten pomysł wywołuje drwiący uśmiech na twarzach biologów.

Rzeka Tambopata od czasu do czasu zmienia swój bieg, a jej stare koryta tworzą malownicze jeziora i stawy. Nad jednym z takich akwenów podejmujemy próbę łowienia piranii. Te ryby słyną ze swojej niezwykłej zwinności i przebiegłości; potrafią w mgnieniu oka obgryźć mięso umieszczone na haczyku, nie dając się przy tym złapać. Pomimo tych trudności udaje nam się wyłowić kilka okazów, które jednak w pełni sportowego ducha, wracają z powrotem do wody. Cały ten obszar, wraz z zamieszkującymi go zwierzętami, należy do indiańskiej społeczności, która uprzejmie zezwala nam na pobyt, kąpiel oraz połowy ryb, jednak z zastrzeżeniem, iż nie wolno nam zatrzymywać zdobyczy.

Historie o żarłocznych piraniach zawdzięczamy pierwszym odkrywcom, legendom konkwistadorów oraz niektórym naukowcom podróżującym po Ameryce Południowej. W 1821 roku Aleksander von Humboldt opisał piranię Pygocentrus cariba, choć jego relacja nie do końca oddaje rzeczywistość. Ataki piranii na ludzi są rzadkie, a większość relacji opiera się na incydentach w specyficznych warunkach, takich jak pory suche, zanieczyszczone wody, obecność krwi lub rybnych odpadów. Warto zaznaczyć, że piranie zwykle nie atakują ludzi bez powodu i nie są tak agresywne, jak często się im przypisuje.

Robimy kolejny skok po mapie Peru! Z tajemniczej dżungli amazońskiej przenosimy się do majestatycznego miasta Cusco, usytuowanego w Andach na wysokości około 3 400 metrów. W okresie od XIII do XVI wieku Cusco pełniło rolę stolicy potężnego Imperium Inków. Jego pierwotna nazwa brzmiała Qusqu, a choć była używana w języku keczua, w rzeczywistości pochodzi z języka ajmarskiego, którym posługiwała się ludność zamieszkująca te tereny jeszcze przed pojawieniem się Inków.
W roku 1533 Cusco zostało zdobyte przez oddziały konkwistadora Francisco Pizarro, a trzy lata później, podczas powstania Manco Inki, miasto zostało doszczętnie spalone. Hiszpańscy zdobywcy zbudowali na jego miejscu własną osadę, co na zawsze zmieniło oblicze tego niezwykłego miejsca.

Katedra w Cusco została wzniesiona na fundamentach inkaskiej Świątyni Kiswarkancha, która została zniszczona przez Hiszpanów w XVI wieku. Kiswarkancha była nie tylko miejscem kultu, ale również pełniła funkcję pałacu ósmego władcy Inków, Viracocha. Budowa katedry rozpoczęła się w 1559 roku, a zakończono ją prawie 100 lat później, w 1657 roku.
Decyzja o wykorzystaniu fundamentów świątyni Inków jako bazy pod nowy kościół była częścią szerszej strategii kolonialnej, mającej na celu wprowadzenie chrześcijaństwa w miejsce tradycyjnych wierzeń inkaskich. Zniszczenie Kiswarkancha oraz innych miejsc kultu, takich jak Saqsayhuamán, miało na celu nie tylko fizyczne zatarcie śladów inkaskiej religii, ale także symboliczne osłabienie jej znaczenia. Wiele kamieni użytych do budowy katedry pochodziło z ruin Saqsayhuamán, co świadczy o brutalnej eksploatacji lokalnych zasobów. Dodatkowo, Hiszpanie wykorzystywali mieszkańców do pracy przy budowie katedry, co często miało charakter przymusowy i niewolniczy. W ten sposób nowa świątynia stała się nie tylko miejscem kultu katolickiego, ale również symbolem kolonialnej dominacji i przemocy wobec ludności tubylczej.

Najważniejszą i najpopularniejszą budowlą starożytnego Cusco była świątynia Coricancha, poświęcona Bogu Inti, znanemu jako Bóg Słońca. Jej pierwotna nazwa brzmiała Intikancha lub Intiwasi. Mury tej niezwykłej świątyni były pierwotnie pokryte płytami ze złota, a w niszach umieszczono złote posągi oraz ozdoby. W centrum znajdował się dziedziniec, na którym stały złote statuy zwierząt i roślin, a także ośmiokątna studnia wypełniona złotymi ofiarami. Hiszpańska notatka historyczna opisywała Coricancha jako „niewyobrażalnie wspaniałą“. Po zdobyciu miasta przez hiszpańskich konkwistadorów świątynia została splądrowana i ograbiona. Mimo to, sam kompleks posiadał tak potężne mury, że Hiszpanom nie udało się ich całkowicie zniszczyć, w związku z czym wkomponowano je w zbudowany na tym miejscu klasztor i kościół dominikanów. Podczas trzęsienia ziemi w 1950 roku kościół uległ zniszczeniu, odsłaniając dawno zapomniane inkaskie mury i zabudowania. Budowle Inków charakteryzowały się zastosowaniem specjalnej techniki, która sprawia, że są znacznie bardziej odporne na ruchy tektoniczne.

W uliczce Hatunrumiyoc można podziwiać pozostałości murów Pałacu króla Inki Roca z perfekcyjnie dociętymi blokami skalnymi. W murze pałacu znajduje się idealnie wpasowany dwunastokątny kamień, który jest dowodem mistrzowskich umiejętności inkaskich budowniczych.

W Peru ciągle jeszcze można zaobserwować tradycyjne tkanie dzianin z wełny, wykonywane podobnie jak za czasów inkaskiej świetności.

Imponująca twierdza Saqsayhuamán położona na wzgórzach w pobliżu Cusco, miała strategiczne znaczenie obronne. Jej architektura i układ sugerują jednak także silne znaczenie religijne. Na terenie kompleksu znajdują się charakterystyczne dla obiektów kultowych nisze w murach, co wskazuje na jego sakralne przeznaczenie. Okrągła arena o średnicy około 100 metrów mogła być wykorzystywana do ceremonii i rytuałów. Na znaczenie religijne kompleksu wskazują również bardzo starannie wykute schody w pojedynczo stojących głazach.

Saqsayhuamán zostało częściowo zniszczone, ponieważ mniejsze kamienie użyto do budowy katedry. Uszkodzona budowla ulegała później dalszemu rozpadowi spowodowanemu miedzy innymi przez trzęsienia ziemi.

Wciąż pozostaje tajemnicą, w jaki sposób Inkowie transportowali i obrabiali kamienie używane do budowy swoich monumentalnych obiektów. Odkryte narzędzia inkaskie, takie jak młoty i dłuta, były wykonane z materiałów o niższej twardości niż granit, co rodzi pytania o metody ich obróbki. Istnieją teorie sugerujące, że Inkowie mogli wykorzystywać techniki obróbcze z zastosowaniem twardych minerałów, takich jak kwarc. W przypadku niektórych z największych kamieni w Saqsayhuamán, których waga wynosi od 128 do ponad 200 ton, przyjmuje się, że budowniczowie nie korzystali z koła ani rolek, co podkreśla ich niezwykłe umiejętności inżynieryjne. Zadziwiająca jest także precyzja obróbki kamieni, która pozwalała na idealne dopasowanie bloków do siebie.

Obiekt zbudowany jest w formie zygzaku i składa się z trzech tarasów wykonanych z wielkich, perfekcyjnie wyciosanych głazów. Najdłuższy z murów liczy około 400 metrów.
Największy kamień użyty do budowy murów Saqsayhuamán mierzy dziewięć metrów wysokości, pięć metrów szerokości, cztery metry głębokości i waży ponad 200 ton.

Okres powstania Sacsayhuamán również nie jest w pełni wyjaśniony. Wielu archeologów sugeruje, że zbudowano go w drugiej połowie XV wieku, być może na bazie wcześniejszej, starszej budowli z XI wieku. W 2008 roku w pobliżu Sacsayhuamán odkryto ruiny świątyni z okresu przedinkaskiego.

Kompleks Tambomachay najprawdopodobniej był związany z kultem wody i został nazwany przez Hiszpanów El Baño del Inca (Kąpielisko Inki).

W Tambomachay woda o właściwościach leczniczych spływa poprzez sieć kanałów, tworzących czteropoziomowe tarasy. Wyciosane w kamieniach nisze kierują jej przepływ ku małym ujęciom. Tarasy zostały wykute w naturalnej skale i otoczone murami z kamieni.

Legenda Keczua przypisuje każdemu ujęciu wody szczególne właściwości i tak: górne udziela błogosławieństwa, prawe dolne jest odmładzające, a lewe dolne pomaga otrzymać potomstwo w postaci bliźniaków.

Ze stacji kolejowej Poroy kursuje specjalny pociąg PeruRail, dowożący licznych turystów do Machu Picchu.

Ekspres PeruRail porusza się z zawrotną prędkością zaledwie 30 kilometrów na godzinę, a podróż do stacji usytuowanej nad brzegiem rzeki Urubamba, znajdującej się na 104. kilometrze linii kolejowej, trwa około trzech godzin. Stamtąd rozpoczynamy kilkugodzinną wędrówkę Ścieżką Inków, prowadzącą do majestatycznego Machu Picchu. Większość podróżnych decyduje się jednak kontynuować podróż, kierując się do Aqua Caliente, skąd autobusy bezpośrednio odwożą ich do głównego wejścia do kompleksu.

Po przekroczeniu wiszącego mostu nad rzeką Urubamba trafiamy do ruin Chachabamba. Architektura tego miejsca wskazuje, iż mogło ono pełnić funkcję zarówno ośrodka kultu religijnego, jak i strażnicy, strzegącej dostępu do świętych terenów Inków.

Początkowo droga prowadzi stromo w górę. Na wysokości około 600 metrów łączy się z wąską ścieżką, wijącą się po zboczach gór. Po około półtoragodzinnym marszu zatrzymujemy się w niewielkiej wiacie, zbudowanej z powodu braku miejsca bezpośrednio na ścieżce, tuż nad brzegiem przepaści.

Po kolejnej porcji marszu osiągamy usytuowane na wysokości 2 650 metrów nad poziomem morza ruiny Wiñay Wayna. Miasto składało się z dolnego i górnego ośrodka mieszkalnego, połączonych ze sobą stromymi, kamiennymi schodami. Oba kompleksy miały doprowadzony dopływ źródlanej wody.

W zmiennych warunkach atmosferycznych pokonujemy wydawałoby się tysiące schodów, aż docieramy do ostatniego stromego odcinka ze skalnymi stopniami (właściwie jest to raczej skalna drabina!). Oczywiście siedząc wygodnie w plecaku z wystawioną na zewnątrz głową, wcale nie czuję się zmęczony, więc z wielkim zaangażowaniem dodaję otuchy moim „niepluszowym“.

Kiedy dochodzimy do Bramy Słońca, zaczyna padać kolejny intensywny deszcz i widoczność staje się bardzo ograniczona. Wygląda na to, że wkraczamy w nisko wiszącą chmurę. Na szczęście deszcz trwa stosunkowo krótko i z czasem udaje nam się dostrzec zarysy mistycznie wyglądających tarasów, które wyłaniają się z rozchodzących się chmur.

Przed naszymi oczami ukazuje się długo wyczekiwany, zapierający dech w piersiach widok – całkowicie opustoszałe Machu Picchu. Zdajemy sobie sprawę, że czas nagli, ponieważ dotarliśmy tutaj tuż przed zamknięciem bram. Wszyscy inni turyści zostali już wyproszeni i pracownicy porządkowi pospieszają również nas do wyjścia. Mimo to, opieszale kierujemy się w stronę głównej bramy, starając się jak najdłużej zatrzymać w tym magicznym miejscu. Każda chwila spędzona w tym tajemniczym, opuszczonym mieście Inków jest dla nas bezcenna, a widok, który roztacza się przed nami jest fascynujący.

Wczesnym rankiem, na krótko przed otwarciem bram, zanim jeszcze zgromadzą się tłumy zwiedzających, wracamy do ruin miasta.

Machu Picchu jest jednym z najważniejszych stanowisk archeologicznych w Peru. Powstało w XV wieku, według wielu archeologów w około 1450 roku. Zostało opuszczone w czasie hiszpańskiej konkwisty, a niektóre źródła podają datę około 1537 roku.
Nazwa nie jest oryginalną Inkaską, lecz kombinacją „machu“, co w języku keczua oznacza „stary“, natomiast „pico“ pochodzi z języka hiszpańskiego i oznacza „szczyt“ lub „wierzchołek“. Tak więc nazwę Machu Picchu można tłumaczyć jako „Stary Szczyt“.

Miasto składało się z dwóch części. Górna, była częścią reprezentacyjną ze świątyniami i pałacem, a dolna mieszkalną i rzemieślniczą.

W ruinach policzono 216 kamiennych budowli, usytuowanych na tarasach i połączonych systemem schodów. W większości murów tarasowych znajdują się niewielkie ujęcia wody. Do dzisiaj zachował się także system kanałów o długości około 750 metrów, który doprowadzał wodę ze źródła poza miastem do wykutych w skale kaskadowych zbiorników, świątynnych murów oraz piętrowych budynków mieszkalnych. Na stromych zboczach otaczających Machu Picchu, wybudowano dziesiątki tarasów uprawnych, których plony pozwalały na wyżywienie całej okolicznej ludności.

Uprawa krasnodrzewu pospolitego, znanego także jako krzew kokainowy, jest legalna w Peru i Boliwii. Roślina ta ma istotne znaczenie w tradycyjnej kulturze andyjskiej. W tych krajach można nabyć suszone liście zawierające niewielkie ilości kokainy oraz innych alkaloidów. Liście koki stanowią doskonały środek na chorobę wysokościową, pomagają w redukcji zmęczenia i łagodzą uczucie głodu. Wiele osób w Peru i Boliwii regularnie żuje suszone liście. Również mAT żuje je regularnie, a Moja Basia i ja pijemy przygotowaną z nich herbatę. Dzięki temu lepiej znosimy pobyt na dużych wysokościach, sięgających nawet 5 000 metrów nad poziomem morza.

W niewielkiej osadzie San Pablo można spotkać niezwykle urocze zwierzęta – wikunie. Te ssaki z rodziny wielbłądowatych wyróżniają się wyjątkowo jedwabistą wełną, która jest najdelikatniejsza na ich brzuszkach. Spośród wszystkich zwierzęcych włókien tylko jedwab i bisior (jedwab morski) są jeszcze bardziej delikatne.

Paula dzieli się ze mną historią o tym, jak jej mama uszyła dla niej wełniane futerko tuż przed jej narodzinami. Po zakończeniu pracy pozostały jej znaczne kawałki materiału, które nie zostały wykorzystane. Z entuzjazmem sugeruje, że zapyta mamę, czy mogłyby uszyć futerko również dla mnie. Oczywiście nie mogę odrzucić takiej wspaniałej propozycji. Wyrażam ogromną wdzięczność za tę ofertę, a zanim zdążymy wyruszyć w dalszą podróż, moje nowe „wikuniowe“ futerko jest już gotowe. Od tej pory korzystam tylko z tego jednego, niezwykle ciepłego i miękkiego! Moje stare, standardowe futerko wykonane z tworzywa sztucznego postanawiam oddać na zbiórkę surowców wtórnych. 😉 🙂

Kanion Colca, o długości 120 kilometrów, uznawany jest za drugi najgłębszy kanion na świecie. W jego górnym odcinku, w miejscu zwanym Mirador Cruz del Cóndor, można podziwiać majestatyczne kondory olbrzymie szybujące w przestworzach.

Na zboczach kanionu zbudowano tarasy rolnicze, z których wiele powstało już setki lat temu. Obecni mieszkańcy wciąż z nich korzystają.

Kondory mogą ważyć około 15 kilogramów. Są to najcięższe na świecie ptaki drapieżne i jedne z niewielu, których rozpiętość skrzydeł osiąga ponad trzy metry.

W miasteczku Chivay odbywa się właśnie jakieś regionalne święto. Większość miejscowej ludności ubrana jest we wspaniałe, tradycjonalne stroje.

Szkoła Juan Apóstol znajduje się na przedmieściach Arequipa i jest jedyną placówką edukacyjną w dzielnicy Villa Cerrillos, zamieszkałej przez ubogą ludność. Wiele tutejszych rodzin nie ma możliwości sfinansowania nawet podstawowego wykształcenia dla swoich dzieci. Dzięki europejskiemu projektowi socjalnemu realizowanemu w szkole wsparcie otrzymuje około 660 dzieci i młodzieży. Rodzice angażują się w prace społeczne w zamian za bezpłatną edukację swoich pociech. Zorganizowani w grupy przygotowują posiłki dla wszystkich uczniów, robią zakupy, prowadzą dyżury oraz sprzątają. Ponadto mają prawo decydować o dalszym rozwoju projektu.

Najstarszy bazar w Arequipa, Targ San Camillo, wyróżnia się swoją unikalną atmosferą. Na jego terenie znajdują się między innymi stoiska dla Qulliri i Yatiri, tradycyjnych uzdrowicieli w społeczności Ajmarów. Ci uzdrowiciele–cudotwórcy wykorzystują w swojej praktyce różnorodne amulety, talizmany, nalewki i proszki, które mają na celu zapewnienie szczęścia, piękna i płodności.

Na jednym ze straganów wystawiony jest suszony embrion lamy, który jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych „czarodziejskich“ artefaktów oferowanych na rynku. Płody lamy są zakopywane pod fundamentami wielu peruwiańskich domów jako święta ofiara dla bogini Pachamamy.

Założone w 1540 roku Arequipa jest drugim co do wielkości miastem Peru. Na uwagę zasługuje Katedra Miejska, wzniesiona na głównym placu, która wyróżnia się tym, iż zajmuje całą jedną stronę tego historycznego obszaru. Jej budowę rozpoczęto w 1692 roku, a obecny kształt uzyskała w 1844 roku, po rekonstrukcji dokonanej po zniszczeniach wywołanych pożarem. Katedra wielokrotnie była narażona na uszkodzenia spowodowane trzęsieniami ziemi, a ostatnia renowacja miała miejsce w 2004 roku.

Klasztor Santa Catalina, zbudowany w stylu Mudejar – architektonicznym nurcie, który rozwijał się w Hiszpanii od XIII do XVI wieku pod wpływem zarówno kultury muzułmańskiej, jak i chrześcijańskiej – został założony w 1579 roku przez zamożną wdowę, Marię de Guzmán.

Pierwotnie była to szkoła zakonna z internatem, przeznaczona dla dziewcząt z bogatych hiszpańskich rodzin. Zgodnie z ówczesną tradycją każda druga córka lub syn byli kształceni na duchowieństwo.

W późniejszym okresie Santa Catalina akceptowała jedynie kandydatki z zamożnych rodzin, które wnosiły wysoki posag w wysokości 2 400 srebrników oraz liczne cenne przedmioty, takie jak posągi, obrazy, lampy, sukna itp. W tym czasie w klasztorze przebywało 150 zakonnic oraz 300 osób służby.

Santa Catalina zajmuje powierzchnię dwóch hektarów. W roku 1970 obiekt został gruntownie odrestaurowany i od tego czasu większa jego część udostępniona jest dla zwiedzających. Należy do najważniejszych zabytków południowego Peru.

Podczas podróży nad jezioro Titicaca nasz kierowca powoduje wypadek drogowy, najeżdżając na tył hamującego autobusu. Moja Basia doznaje bardzo poważnego złamania ręki, która wygląda jak litera „Z“. Nasza towarzyszka podróży, Marianela, ma mniej poważne złamanie przedramienia, natomiast mAT ma tylko stłuczone kolana. Szczęśliwie, ja wyszedłem z tego bez większych obrażeń.

Na całe szczęście wypadek ma miejsce w obrębie osady, w której znajdują się stacja sanitarna oraz komisariat policji, a nie gdzieś daleko na odludziu. Po wstępnym opatrzeniu ran i unieruchomieniu złamań musimy czekać cztery godziny na przyjazd karetki pogotowia, a następnie kolejne cztery godziny wracać nią do kliniki w Arequipa. Nie ma innej drogi, ani bliższego szpitala. Agencja, dla której pracuje Marianela, a która organizuje dla nas noclegi, przejazdy i przeloty, okazuje się bardzo pomocna i natychmiast aranżuje nocleg niedaleko Kliniki Miejskiej w Arequipa dla mAT'a i dla mnie. Moja Basia pozostaje w szpitalu i musi przejść operację złamanej ręki. Właściwie wszystko wskazuje na to, że to już ostatnia „atrakcja“ w Peru i będziemy musieli zakończyć naszą podróż przed czasem. Ostateczną decyzję podejmie jednak operujący lekarz.

Dr. Lizardo Lozada Cerna objaśnia nam, że ręka musi być skręcona czterema śrubkami i połączona metalową blaszką. Operacja odbywa się na drugi dzień.
Czy moja Basia może w takim stanie udać się w dalszą podróż, czy raczej powinniśmy kupić powrotny bilet lotniczy? Z niecierpliwością czekamy na opinię dr. Cerna, którą otrzymujemy dopiero czwartego dnia rano. To naprawdę na ostatnią chwilę, aby zdążyć na połączenie lotnicze do Boliwii.
Również w tym przypadku agencja turystyczna okazuje się bardzo pomocna – rezerwuje dla nas przelot do Sucre oraz organizuje samochód z kierowcą i przewodniczką, abyśmy mogli wygodnie i szybko dojechać do miasta Potosí w Boliwii.

Przeczytaj ciąg dalszy podroży » Z Boliwii do Chile