Klocek Podróżnik

Mimo że przez większość minionego tysiąclecia Korea była niezależnym państwem z własnym językiem i bogatą kulturą, obecnie jest podzielona na dwa wrogie sobie kraje. W 1905 roku Korea została zajęta przez Japonię i przekształciła się w jej kolonię. Po zakończeniu II wojny światowej i kapitulacji Japonii kraj został podzielony, podobnie jak Niemcy, pomiędzy Związek Radziecki i Stany Zjednoczone. Ten podział doprowadził do wybuchu wojny koreańskiej, po której zawarto jedynie kruchy rozejm trwający z przerwami do dziś. Termin „Korea“ jest neutralnym określeniem używanym w odniesieniu do obu państw.
Część północna, zajęta przez Armię Czerwoną, utworzyła Socjalistyczną Republikę Korei. Problemy gospodarcze tego kraju nasiliły się po upadku ZSRR, co spowodowało zerwanie kluczowych umów handlowych. Ogromne wydatki na zbrojenia oraz programy zbrojeń nuklearnych doprowadziły do całkowitej izolacji międzynarodowej, a jedynym partnerem gospodarczym Korei Północnej pozostają Chiny.
Z kolei południowa część Korei, zajęta przez wojska amerykańskie, utworzyła Republikę Korei. Gospodarczo osiągnęła imponujący rozwój i, mimo że przeszła przez więcej konfliktów niż Polska i była równie zniszczona, obecnie znajduje się w gronie jedenastu najlepiej rozwiniętych krajów na świecie.
W języku koreańskim dwa państwa są nazywane różnie. W Korei Północnej kraj ten określa się mianem Chosŏn, co odnosi się do pierwszego królestwa koreańskiego oraz późniejszej dynastii Joseon. Natomiast w Korei Południowej używa się terminu Hanguk (Republika Korei).

Ruch uliczny w Seulu jest tak intensywny, że mimo doskonale rozwiniętej sieci dróg i mostów, nieustannie tworzą się ogromne korki. W rezultacie podróż z lotniska do hotelu zlokalizowanego w dzielnicy Itaewon staje się długa i nużąca.
Aby zminimalizować straty czasowe związane z miejskimi zatorami, od jutra skorzystamy z innowacyjnej karty turystycznej, przypominającej kartę kredytową. Umożliwia ona wygodne opłacanie przejazdów metrem, autobusami, a także niektórymi taksówkami. Dodatkowo, karta ta pozwala na zakup biletów wstępu do muzeów, pałaców i innych atrakcji historycznych.
W sercu miasta wznosi się wzgórze Namsan, na którego szczycie dumnie góruje wieża N Seoul Tower, osiągająca wysokość prawie 237 metrów. Wraz z otaczającym ją parkiem jest bardzo chętnie odwiedzana przez mieszkańców i turystów. Aby dostać się windą na galerię widokową, musimy jednak uzbroić się w cierpliwość i poczekać około dwóch godzin. W międzyczasie postanawiamy wykorzystać ten czas na spacer i odkrywanie uroków położonego u stop wieży „Park Miłości“, czyli miejsca dla zakochanych.

Zwierzątkiem herbowym parku jest niedźwiedź, co sprawia, że w kompleksie zabudowań przy wejściu do wieży znajduje się muzeum pluszowych niedźwiadków oraz sklep z pluszakami. Postanawiam zajrzeć do środka, by złożyć wizytę moim koreańskim kuzynkom i kuzynom. Mimo zakazu fotografowania, namawiam mAT'a, aby uwiecznił moją wizytę na fotografiach.

Pałac Deoksu jest jednym z pięciu głównych pałaców w Seulu pochodzących z czasów dynastii Joseon. Początkowo pełnił rolę pałacu książęcego, lecz w wyniku wojny Imjin w 1598 roku, kiedy to zniszczeniu uległy wszystkie królewskie rezydencje, został przebudowany i przekształcony w tymczasowy pałac. Jego obecny wygląd jest rezultatem przebudowy w stylu zachodnim w XIX wieku. Pałac jest znany z harmonijnego połączenia tradycyjnej architektury koreańskiej z elementami zachodnimi. Otoczony jest pięknymi ogrodami i stanowi ważne miejsce historyczne oraz kulturowe. Deoksu jest również znany z ceremonii zmiany warty, które przyciągają wielu turystów.

Seogeodang (dom byłego władcy) to budowla z czasów czternastego monarchy dynastii Joseon, króla Seonjo. Zniszczony w pożarze w 1904 roku, został odbudowany w tym samym roku. Jest to jeden z nielicznych zachowanych dwupiętrowych obiektów w kompleksie pałacowym. Schody prowadzące na drugie piętro znajdują się w zachodniej części budynku, a na górnym piętrze mieści się przestronna sala.

Pałac Kwitnącej Cnoty, znany również jako Changdeokgung, to kolejny z pięciu wielkich pałaców zbudowanych podczas dynastii Joseon. Został zbudowany w 1405 roku i jest uznawany za doskonały przykład harmonijnego połączenia architektury z otaczającą przyrodą. W pałacu znajduje się również piękny Ogród Wewnętrzny, który zachwyca swoją naturalną urodą.

Koreańczycy jako pierwsi w Azji wprowadzili innowacyjny system centralnego ogrzewania pod podłogą, znany jako „ondol“. Nazwa tego rozwiązania pochodzi z sinokoreańskiego „on“, oznaczającego „ciepły“, oraz koreańskiego „dol“, które oznacza "kamień". Termin ten doskonale odzwierciedla zasadę działania tradycyjnego systemu grzewczego. W jego konstrukcji ogień podgrzewał kamienną podłogę, a pod nią znajdowała się przestrzeń pełniąca funkcję przewodu grzewczego, która była ogrzewana dymem z palącego się ognia.

Na terenie pałacowym znajduje się zakątek znany jako „Tajemny Ogród Huwon“. Ten niewielki ogród wyróżnia się stylizowanymi budynkami wiejskimi oraz małym polem uprawnym. W przeciwieństwie do autentycznych wiejskich domów, królewskie obiekty wyróżniają się elegancją. Aby wyrazić swoją bliskość z ludem oraz szacunek dla ich codziennej pracy, władca przez pewien czas przyjmował rolę rolnika, sadząc i zbierając ryż w tym ogrodzie.

Seul jest wyjątkowo zadbanym i nowoczesnym miastem, przypominającym bardziej japońskie metropolie niż inne azjatyckie ośrodki. Jego doskonale zorganizowana sieć komunikacyjna sprawia, że poruszanie się pomiędzy atrakcjami turystycznymi jest niezwykle łatwe i szybkie. Wsiadamy do metra i kierujemy się do Namdaemun, największego tradycyjnego bazaru w Korei, który składa się z kilku ulic zamkniętych dla ruchu kołowego. Wśród niezliczonych stoisk znajdziemy zarówno tanie pamiątki z Chin, Wietnamu czy Bangladeszu, najczęściej sprzedawane po zawyżonych cenach, jak i tradycyjnie wykonane koreańskie wyroby artystyczne, które kosztują znacznie więcej. Pozostałe sklepy oferują szeroki asortyment produktów w przystępnych cenach, co sprawia, że każdy znajdzie coś dla siebie.

Do majestatycznej bramy Gwanghwamun, prowadzącej do Pałacu Kwitnącego Szczęścia (Gyeongbokgung), przechodzimy szeroką aleją Sejong, która bardziej przypomina długi plac niż typową ulicę. W trakcie spaceru napotykamy imponujący pomnik króla Sejonga, wykonany z brązu, który przyciąga uwagę swoim majestatem.

Pałac Kwitnącego Szczęścia, będący pierwszym i największym z pięciu pałaców zbudowanych w okresie dynastii Joseon, został ukończony w 1395 roku. Przez niemal dwa stulecia służył jako rezydencja królewska, aż do momentu zniszczenia w trakcie wojny Imjin. Po odbudowie w połowie XIX wieku, pałac ponownie doznał strat w czasie japońskiej okupacji. Obecna rekonstrukcja, przywracająca mu dawny blask, miała miejsce w 1990 roku.

W latach 70. XX wieku na terenie pałacowym powstało Folklorystyczne Muzeum Narodowe, które zachwyca swoją architekturą łączącą różnorodne historyczne style Korei. Już na zewnątrz muzeum można podziwiać interesujące eksponaty, w tym statuy Seonangshin oraz Jangseung. W koreańskiej mitologii Seonangshin to patroni wiosek, uznawani za jedne z najważniejszych bóstw związanych z życiem wiejskim oraz ochroną granic osady. Z kolei Jangseung, znane jako bóstwa opiekuńcze, to zazwyczaj drewniane słupy totemowe, które tradycyjnie umieszczano na obrzeżach wiosek. Ich głównym zadaniem było wyznaczanie granic osady oraz odstraszanie złych duchów.

Za pałacem wznosi się siedziba władz Korei Południowej, znana jako „Błękitny Dom“. Ze względu na podwójną kontrolę wojskową możemy ją podziwiać jedynie z daleka. To zespół kilku budowli, które harmonijnie łączą tradycyjny koreański styl z nowoczesnymi akcentami. Nazwa „Błękitny Dom“ pochodzi od charakterystycznego niebiesko-zielonego dachu głównej hali. Obszar wokół jest ściśle chroniony z uwagi na zagrożenie atakami terrorystycznymi ze strony Korei Północnej.

W sąsiedztwie Pałacu Kwitnącego Szczęścia leży sanktuarium Jongmyo. Choć mamy możliwość dojazdu autobusem, decydujemy się na spacer. Po drodze zatrzymujemy się na smaczny posiłek w jednej z wielu tradycyjnych restauracji, które kuszą aromatycznymi potrawami.

Odwiedzamy muzeum ciasteczek ryżowych tteok, które zachwyca bogactwem eksponatów. Wystawa prezentuje około 2 000 starych naczyń oraz urządzeń kuchennych, a także różnorodne formy ciasteczek ryżowych wraz z przyrządami do ich produkcji. Każdy z przedmiotów kuchennych został wykonany ręcznie, często w prosty, lecz przemyślany sposób. Zadziwia pomysłowość dawnych czasów, która w znaczący sposób ułatwiała prace w kuchni.

Na terenie muzeum, obok wystawy i punktu sprzedaży tteok, znajduje się również herbaciarnia, która serwuje różnorodne rodzaje aromatycznej zielonej herbaty. Nie mogę pozwolić sobie na przegapienie takiej okazji!

Jongmyo to najstarszy zachowany chram poświęcony Konfucjuszowi, w którym do dziś odbywają się tradycyjne ceremonie sięgające XIV wieku. To właśnie tutaj władcy z dynastii Joseon rozpoczęli praktyki kultu przodków, promując jednocześnie konfucjanizm w Korei. Kompleks został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, a coroczne rytuały oraz towarzysząca im oprawa muzyczna zyskały status reprezentatywnego niematerialnego dziedzictwa kulturowego.

Praktycznie tuż obok chramu Jongmyo znajduje się bazar Kwang Jang, jeden z największych i najstarszych tradycyjnych targów w Korei. Zajmuje niemal cały blok, a jego zadaszone uliczki tworzą malownicze korytarze handlowe. Oprócz stoisk wielobranżowych, bazar słynie również z bogatej strefy gastronomicznej, w której można spróbować niezliczonych tradycyjnych koreańskich potraw i przetworów.

Z perspektywy rzeki Han panorama miasta ukazuje się w zupełnie nowym świetle. Wyróżnia się na niej majestatyczny złoty budynek DLI 63 Building. Ten imponujący wieżowiec, wznoszący się na wysokość niemal 250 metrów, został ukończony w 1985 roku. Wówczas był najwyższym budynkiem w Azji, a obecnie zajmuje trzecie miejsce pod względem wysokości w Korei.

Podczas rejsu po rzece towarzyszy nam liczna grupa seniorów. Kiedy docieramy do przystani, dwie radosne starsze panie podchodzą do mAT'a i zaczynają z nim rozmowę. Choć doskonale zdają sobie sprawę, że nie mówi po koreańsku, z entuzjazmem dzielą się swoimi wspomnieniami. mAT tylko uśmiecha się grzecznie i słucha ich opowieści. Po zacumowaniu, starsze panie chwytają go za ręce i zadowolone ruszają w stronę wyjścia. Wyglądają jak przedszkolaki, które maszerują wesoło, trzymając się za ręce i gawędząc. Moja Basia i ja spoglądamy z tyłu i żartujemy, że mAT, mimo tak krótkiego pobytu i braku znajomości języka, już zdobył swoją pierwszą „posadę“ jako opiekun seniorów.

Cheonggyecheon to teren rekreacyjny w centrum miasta, przebiegający wzdłuż niewielkiej rzeki i częściowo otoczony wieżowcami. Choć na początku projekt budził wiele kontrowersji i spotkał się z krytyką, po jego ukończeniu w 2005 roku szybko zyskał ogromne uznanie zarówno wśród mieszkańców, jak i turystów. Dziś jest to miejsce, które przyciąga rzesze odwiedzających, oferując im relaks w otoczeniu miejskiej architektury.

Seul może poszczycić się licznymi muzeami, co sprawia, że wybór jednego z nich do zwiedzania bywa trudny. Ostatecznie decydujemy się na Muzeum Sztuki Współczesnej i Nowoczesnej. Nasza decyzja okazuje się strzałem w dziesiątkę – wystawa jest niezwykle fascynująca.

Miasto Suwon słynie z imponującej twierdzy Hwaseong, która jest monumentalnym kompleksem starych murów i wałów obronnych z końca XVIII wieku, kiedyś otaczających całe miasto. Choć podczas japońskiej okupacji oraz w trakcie wojny koreańskiej twierdza doznała poważnych zniszczeń, od lat 70. XX wieku została w przeważającej części odbudowana, przywracając jej dawną świetność.

Około sześciokilometrowej długości mur osiąga wysokość do 7 metrów i posiadał niegdyś cztery budowle z bramami, umożliwiającymi wejście ze wszystkich czterech stron świata. W obrębie twierdzy znajdowały się 44 pojedyncze budynki.

Wewnątrz twierdzy znajdował się niegdyś pałac Haenggung, największa z okresowych rezydencji królewskich. Od momentu jego wzniesienia przez króla Jeongjo, wszyscy kolejni władcy dynastii Joseon korzystali z niego najczęściej w czasie działań wojennych. Król Jeongjo spędzał tam czas podczas długich pielgrzymek do grobu ojca, obchodów 60. urodzin matki oraz wielu innych ważnych uroczystości państwowych.
Podczas japońskiej okupacji zarówno twierdza, jak i miasto straciły wiele swoich historycznych budowli, a wiele innych przeszło gruntowne przebudowy. Pałac Haenggung został zburzony z powodów politycznych, a na jego miejscu wzniesiono szpital okręgowy. W czasie wojny koreańskiej miasto i twierdza doświadczyły jeszcze większych zniszczeń. Odbudowa, obejmująca także wierną rekonstrukcję pałacu Haenggung, rozpoczęła się w latach 70. i trwała aż do końca lat 90. XX wieku.

W każdą niedzielę przed bramą wejściową do pałacu odbywają się uroczyste ceremonie zmiany warty oraz fascynujące pokazy tradycyjnych sztuk walki. Te wydarzenia mają na celu przybliżenie zwiedzającym bogatego dziedzictwa kulturowego Korei. Uczestnicy, w historycznych strojach, prezentują techniki walki oraz rytuały związane z ochroną pałacu. To spektakularne widowisko stanowi nie tylko atrakcję turystyczną, ale także istotny element w zachowywaniu tradycji i edukacji na temat historii kraju.

Park Narodowy Góry Songni jest usytuowany w centralnej części Korei Południowej. Na jego terenie znajduje się słynny klasztor Pŏpchu sa (Dom sutr). Klasztor został wybudowany w 553 roku jako miejsce schronienia dla wielu sutr przywiezionych z Indii.

Hala ośmiu obrazów to pięciokondygnacyjna i zarazem najwyższa drewniana stupa w Korei. Jej nazwa pochodzi od ośmiu malowanych paneli obrazujących sceny z życia Buddy. Zbudowana w czasie dynastii Joseon.

Posąg złotego Maitrei został wykonany w 776 roku, podczas panowania dynastii Silla. Odlana z brązu figura ma wysokość 33 metry i jest pokryta osiemdziesięciokilogramową warstwą złota.

Przed główną halą spotykam cudowną księżniczkę, która przyjechała z Turcji. Ponieważ nie posiada jeszcze własnego imienia, postanawiam nazwać ją Jasmina.

Przenosimy się do prowincji Danyang, położonej w górzystym regionie, który obejmuje aż trzy parki narodowe. To miejsce zachwyca urokliwymi dolinami, fascynującymi jaskiniami oraz licznymi rzekami, strumieniami i rozlewiskami. Region ten jest podzielony na osiem obszarów, z których każdy wyróżnia się szczególnie interesującymi krajobrazami.

Podczas porannego rejsu po rzece Namhan z przyjemnością podziwiam okoliczne krajobrazy, które ukazują się z zupełnie nowej perspektywy.

Jedną z atrakcji regionu jest jaskinia Gosu. Ta imponująca grota, rozciągająca się na 1 300 metrów, charakteryzuje się stałą temperaturą wynoszącą 15 stopni Celsjusza, co latem zapewnia orzeźwiający chłód, a zimą przyjemne ciepło. W trakcie odkrycia jaskini natrafiono na prastare kamienne narzędzia przy wejściu, co sugeruje, że to miejsce było zamieszkane już w czasach prehistorycznych

Około 120 różnych form stalaktytów i stalagmitów stanowi niezwykle cenne źródło badań dla naukowców. Wiele z tych formacji przywodzi na myśl kształty żywych organizmów, co zainspirowało nadanie im nazw, takich jak lwia skała, ośmiornicza skała czy orla skała.

Plenerowe studio filmowe Ondal zostało pierwotnie utworzone w celu realizacji serialu telewizyjnego, ilustrującego legendarną opowieść miłosną o brzydkim i głupkowatym generale Ondal'u oraz księżniczce Pyeonggang. Z czasem studio stało się tłem dla kolejnych produkcji filmowych. Obecnie przekształcone w park tematyczny, Ondal cieszy się dużą popularnością jako atrakcja turystyczna w regionie. Skansen Ondal obejmuje repliki dawnych osad oraz zabudowań z okresu wczesnego państwa koreańskiego i z Chin.

Świątynia Guinsa położona w dolinie gór Sobaek, jest główną siedzibą szkoły koreańskiego buddyzmu Cheontae. Kompleks jest stosunkowo nowy, bo wzniesiony w 1945 roku. Ponieważ oryginalna świątynia spłonęła podczas wojny koreańskiej, w latach 60. XX wieku rozpoczęto jej odbudowę. Obecnie obiekt obejmuje już ponad 50 różnych budynków, tworząc imponujący zespół architektoniczny.

Siedemnastowieczna Akademia Konfucjusza Dosan Seowon w Andong przez ponad 400 lat cieszyła się renomą jednej z czołowych akademii i centrów myśli filozoficznej. Choć jej pierwotna funkcja edukacyjna dawno już przeminęła, wciąż odbywają się tam dwa razy w roku uroczyste obrzędy, które podtrzymują jej tradycje i dziedzictwo.

Hahoe to tradycyjna wieś klanu Ryu, stanowiąca unikalny skansen, w którym życie toczy się w sposób autentyczny i naturalny. W ciągu swojej sześćsetletniej historii Hahoe zachowało niemal pierwotny charakter, co sprawia, że jest niezwykle fascynującym miejscem do odkrywania kultury i tradycji.

Od setek lat klan Ryu ciągle jest właścicielem większości gruntów rolnych i zabudowań. Domy członków klanu, stanowiące centrum osady, są większe i pokryte dachówkami. Dookoła usytuowane są domy pozostałych mieszkańców. Te posiadają gliniane ściany i pokryte są strzechą. W Hahoe żyje tylko 550 osób.

Hahoe słynie z tradycyjnych tańców oraz wyjątkowo rzeźbionych masek, które zdobyły uznanie w całej Korei. Taniec z maskami ma pięćsetletnią historię i jest wykonywany podczas rytuałów płodności oraz w hołdzie bożkowi strzegącemu wioski.

W okolicach miasta Gyeongju znajduje się niezwykła sztuczna grota Seokguram, zbudowana w 774 roku, w której znajduje się imponująca dwuipółmetrowa statua Buddy. Nieco dalej znajduje się także Klasztor Krainy Buddy (Bulguksa). Oba te obiekty zostały jednymi z pierwszych w Korei wpisane na prestiżową listę UNESCO.

Od VII do X wieku Gyeongju pełniło rolę stolicy państwa Silla, jednego z trzech królestw, które tworzyły dawne Królestwo Koreańskie. Z tego okresu zachowało się wiele cennych zabytków oraz starożytnych grobowców, ukrytych pod charakterystycznymi kamiennymi kopcami.
Najważniejsze obiekty znajdują się w bliskiej odległości od siebie, dlatego wypożyczamy rower z wygodnym koszem dla mnie i wyruszamy w drogę, gotowi na odkrywanie historii tego fascynującego miejsca.

W Gyeongju odkryto 23 grobowce w kształcie kopców (kurhanów). Są one miejscem spoczynku królów i innych wysoko postawionych osobistości Królestwa Silla.

Najważniejszym z grobowców, który należał do pary królewskiej, jest podwójny kurhan „Hwangnam Daechong“. W trakcie wykopalisk odkryto w nim ponad 30 000 przedmiotów codziennego użytku, w tym koronę wykonaną ze złota i nefrytu.

Po odkryciu grobowca Niebiańskiego Konia z V wieku, stworzono wejście, które umożliwia zwiedzanie jego wnętrza. W środku, oprócz samego grobu, znajdują się także repliki artefaktów, które zostały w nim odnalezione.

Nad Stawem Wolji (Odzwierciedlającym Blask Księżyca) w drugiej połowie VII wieku wznosiło się pięć pawilonów. Niestety, wszystkie uległy zniszczeniu w wyniku pożaru, a ich resztki osunęły się do wody. W 1975 roku, podczas renowacji stawu, odkryto zatopione fragmenty tych budowli, co zapoczątkowało proces odbudowy trzech z nich.

W Muzeum Narodowym znajduje się wyjątkowy oddział dedykowany dzieciom, gdzie najmłodsi poprzez zabawę zdobywają wiedzę na temat konserwacji dzieł sztuki, tworzenia kopii oraz wielu innych aspektów związanych z archeologią i muzealnictwem.

Kolejny grobowiec, znany jako Gwaereung, znajduje się na obrzeżach miasta. To miejsce spoczynku króla Wonseonga z dynastii Silla.

Przed wejściem do grobowca wznosi się rząd kamiennych figur – statuy urzędników, posągi oficerów oraz majestatyczne rzeźby lwów, które strzegą miejsca spoczynku. Otoczenie kurhanu zabezpieczają graniczne słupy, wyznaczające teren grobowca.

Przy plaży Bonggil Beach znajduje się inny grobowiec, który ma szczególny charakter. To zespół skał w morzu, pod którymi na własne życzenie został pochowany król Munmui. Z tego powodu miejsce to zyskało miano „grobowca podwodnego“.

Przenosimy się do Parku Narodowego Góry Gaya, gdzie znajduje się jeden z najsłynniejszych klasztorów buddyjskich w Korei – Klasztor Haeinsa (Odzwierciedlenia w Delikatnym Oceanie). Klasztor ten zasłynął dzięki przechowywanym tutaj drewnianym matrycom (Tripitaki) z sutrami, które nadały mu miano Skarbca Sutry (Dharmy). W dwóch specjalnie zbudowanych bibliotekach znajduje się ponad 81 000 tablic, na których zapisano święte teksty. Proces wyrzeźbienia tych matryc trwał aż 16 lat, a ponieważ wszystkie wykazują ten sam styl pisma, istnieje przekonanie, że wykonała je jedna osoba.
Jest to trzecia edycja koreańskiej Tripitaki, która pochodzi z 1398 roku. Pierwsza edycja została wywieziona, a druga zniszczona w 1231 roku przez Mongołów.

Buddyzm to filozoficzny światopogląd, który opiera się na głębokiej refleksji nad naturą ludzkiego istnienia. Jego fundamenty wyrastają z dyscypliny i świadomej rezygnacji z przyziemnych pragnień. Kluczowym elementem tej drogi jest wiara w reinkarnację, która umożliwia stopniowe przezwyciężanie cierpień związanych z pożądaniami. Tylko poprzez nieustanny proces wcieleń dusza ma szansę osiągnąć oświecenie, a następnie zyskać spokój w Nirwanie.

Dzisiejszą noc spędzamy jako nowicjusze w klasztorze. Przywdziewamy brązowe szaty, przypominające kimona do judo, i udajemy się na spotkanie z mnichem, który wprowadza nas w zasady i obyczaje życia klasztornego. Ponieważ moje futerko ma kolor klasztornych habitów, sprawia, że nie muszę obawiać się kwestii etykiety ubioru, a dodatkowo klasztor nie dysponuje odzieżą w moim rozmiarze. Czas przed kolacją poświęcamy na medytację oraz ćwiczenia przygotowawcze do porannej ceremonii religijnej. Oczekują nas wielokrotne wstawania z pozycji klęczącej oraz pokłony. Mogą być one wyzwaniem dla osób nieprzyzwyczajonych do takiej aktywności. Aby znieść 108 pełnych pokłonów podczas godzinnej ceremonii, konieczna jest dobra kondycja fizyczna.
O godzinie 18:00 rozpoczyna się trzydziestominutowa kolacja. Jako nowicjusze, przed wejściem do sali, kłaniamy się i witamy starszych mnichów, a następnie zajmujemy miejsca w jadalni na samym końcu. Posiłki spożywane są w absolutnej ciszy – nie prowadzi się rozmów, lecz koncentruje na skromnym, jarskim daniu, które jest pozbawione przypraw i nie zachwyca smakiem. To jedna z fundamentalnych zasad klasztoru: jeść, aby żyć, a nie żyć, aby jeść. Posiłki traktowane są wyłącznie jako środek do podtrzymania życia i nakazana jest powściągliwość w delektowaniu się smakami i aromatami.

Po kolacji powinniśmy uczestniczyć w wieczornej ceremonii yebul, ale w zamian spotykamy się ponownie z mnichem, który odpowiada na nasze pytania. Przed snem oddajemy się medytacji podczas spaceru, a o 20:00 przygotowujemy nasze miejsca noclegowe. Basia spędza noc z nowicjuszkami w damskim pawilonie, podczas gdy ja i mAT nocujemy w męskim. O 21:00 zapada cisza nocna i światła zostają zgaszone. Śpimy przykryci lekkim kocem na cienkim materacu leżącym na podłodze, a jako poduszka służy nam zwinięte brunatne kimono. O 3:00 nad ranem następuje pobudka. Rozpoczyna się nowy dzień w klasztorze. Mamy zaledwie 10 minut na poskładanie posłań, ubranie się, umycie i założenie butów, po czym udajemy się pod pawilon z dzwonami i bębnem, gdzie rozpoczyna się poranna ceremonia yebul. To najważniejszy rytuał w codziennych obrzędach koreańskich świątyń, odbywający się trzy razy dziennie: przed świtem, o 9:00 rano oraz o 19:00 wieczorem. Ceremonia ta ma na celu oddanie czci Trzem Klejnotom (Buddzie, jego Dharmie i Sanghie) oraz błogosławieństwo dla całego wszechświata. Symboliczne uczestnictwo wszystkich istot wywołuje się przy pomocy czterech instrumentów.
Wielki dzwon wzywa ludzi swoim dźwiękiem. Następnie jeden z mnichów zaczyna grać na olbrzymim kotle, aby przywołać zwierzęta. Jego głęboki ton rozchodzi się po okolicy, z pewnością docierając do odległych zakątków. Gra na tak dużym bębnie jest niezwykle męcząca, dlatego gdy pierwszy mnich opada z sił, jego miejsce zajmuje inny. Przejmuje pałki, nie przerywając ani na chwilę wybijania rytmu. Po obfitym koncercie perkusyjnym przychodzi czas na drewniany dzwon w kształcie ryby, który przywołuje istoty żyjące w wodzie, a następnie gong w kształcie chmury, aby wezwać te, które żyją w powietrzu. Na zakończenie odbywa się recytacja Sutry Serca oraz błogosławieństwo dla świątyni i wszystkich istot.
Po niemal godzinnej ceremonii przechodzimy do hali głównej, gdzie odbywają się obrzędy religijne, w trakcie których wykonujemy 108 pełnych pokłonów. O 6:00 serwowane jest śniadanie. Po przywitaniu starszych mnichów, wchodzimy jako ostatni. Bez słowa spożywamy wszystko z talerza, dbając, aby nie został ani okruszek.
Po śniadaniu mamy czas na dokładne zwiedzenie klasztoru oraz na ostatnią rozmowę z mnichem.

Busan, usytuowane na południowym wybrzeżu, jest drugim co do wielkości miastem w kraju oraz najbardziej ruchliwym portem morskim w Korei. Na arenie międzynarodowej zajmuje dziewiąte miejsce pod względem przeładunków. Na wyspie Yeongdo, będącej częścią Busan, archeolodzy odkryli narzędzia i fragmenty naczyń, które wskazują, że ten region był zamieszkiwany już od 6 000 lat

Dziś pogoda niestety nie jest po naszej stronie. Deszcz pada nieustannie i wieje bardzo silny wiatr. Nad Japonią przemieszcza się potężny supertajfun „Vongfong“, który ma wpływ na dzisiejsze warunki atmosferyczne. Z uwagi na to, że zwiedzanie miasta przy takiej aurze nie należy do przyjemności, zmieniamy plan i udajemy się do podziemnego akwarium Sea Life przy plaży Haeundae.

Wciąż utrzymuje się sztormowa pogoda. Silny wiatr i intensywne opady deszczu zmuszają nas do poszukania sobie schronienia. W końcu trafiamy do przytulnej kawiarni w jednym z wieżowców po drugiej stronie bulwaru. Ulice są niemal puste, a w lokalu panuje absolutna cisza. Oprócz wyśmienitej kawy zamawiam sernik… tak, sernik w Korei! Może to brzmieć nieco zaskakująco, ale to nie jest mój pierwszy taki przysmak w tym kraju. Przy filiżance aromatycznej kawy i pysznym cieście snujemy „Plan B“ na wypadek, gdyby dzisiejszy lot na wyspę Czedżu został odwołany. Na szczęście, po południu wiatr nieco słabnie i ku naszej radości wylot odbywa się zgodnie z planem.

Wyspa Czedżu

Czedżu (Jeju) to największa wyspa Korei i najmniejsza prowincja tego kraju. Przez wieki pozostawała odizolowana od reszty lądu, co sprzyjało kształtowaniu się unikalnej kultury. Wyjątkowy ekosystem wyspy tworzy dogodne warunki dla fauny i flory, które można spotkać tylko tutaj. Czedżu zachwyca swoim urokiem oraz różnorodnymi krajobrazami. Wyspa stała się ulubionym kierunkiem turystycznym, przyciągającym prawie dziewięć milionów odwiedzających rocznie.
Czedżu ma wulkaniczne pochodzenie, a wulkan Hallasan, wznoszący się na niemal 2 000 metrów nad poziomem morza, jest najwyższym szczytem całej Korei Południowej. Zajmuje prawie połowę powierzchni wyspy i wyraźnie dominuje w jej malowniczym krajobrazie.

Suwolbong to malowniczy klif położony w pobliżu portu Gosan, który przyciąga turystów spektakularnymi widokami. To popularne miejsce wyróżnia się unikalnymi formacjami skalnymi oraz malowniczymi szlakami prowadzącymi do punktów widokowych, z których można podziwiać okoliczne krajobrazy. Na ścianach klifu doskonale widoczna jest geologiczna historia wyspy, która ukazuje się w przekroju.

Zatrzymujemy się na plantacji herbaty Jeju Dawon. To zdumiewające, ale w Korei Południowej herbata nie cieszy się taką popularnością jak kawa. Roczne spożycie herbaty wynosi zaledwie 160 gramów na osobę, podczas gdy przeciętne zużycie kawy osiąga niemal cztery kilogramy.

Ogród botaniczny Yeomiji jest jednym z najwspanialszych i największych ogrodów botanicznych w Azji. Został otwarty w 2001 roku i zajmuje powierzchnię około 100 hektarów. Ogród jest znany z różnorodności roślinności, obejmującej zarówno gatunki krajowe, jak i egzotyczne. Olbrzymia szklarnia zawiera około 2 000 rzadkich tropikalnych i subtropikalnych roślin.

Imponująca szklarnia zaprojektowana w formie kwiatu została podzielona na różnorodne strefy. W jej wnętrzu można odkryć ogrody tematyczne: kwiatowy, roślin wodnych, dzikiej dżungli, owoców tropikalnych oraz kaktusów i sukulentów.

W części zewnętrznej można również odkryć różnorodne strefy tematyczne, które ukazują bogactwo różnych ekosystemów oraz typów roślinności. Wśród nich znajdują się między innymi ogród koreański, japoński, włoski, francuski oraz lokalny ogród Czedżu. Ogród Botaniczny Yeomiji stanowi także schronienie dla wielu rzadkich i zagrożonych gatunków roślin. Pełni nie tylko funkcję rekreacyjną, ale także edukacyjną. Organizowane są różne programy edukacyjne, warsztaty oraz wystawy, które mają na celu zwiększenie świadomości ekologicznej i promowanie ochrony środowiska.

Przez ogród botaniczny oraz sąsiadujący z nim rozległy las przepływa strumień. Jego źródło znajduje się na stokach wulkanu Halla w sercu wyspy. W okolicy ogrodu Yeomiji na tym strumieniu powstał malowniczy trójkaskadowy wodospad, znany jako Staw Niebiańskiego Króla (Cheonjeyeon). Otaczający go las został starannie zagospodarowany i przekształcony w park rekreacyjny, co sprawiło, że wodospad stał się jedną z najczęściej odwiedzanych atrakcji turystycznych Czedżu. Po wschodniej stronie lasu znajduje się jaskinia, z której wypływa strumień, tworząc pierwszą kaskadę. Następnie woda pokonuje jeszcze dwie dalsze kaskady, zanim udaje je się pojednać z bezkresem Morza Japońskiego.

Skarpa Jusangjeolli, znana również jako „fale lawowe Jusangjeolli“, to spektakularna formacja skalna o wysokości około dwudziestu metrów, stanowiąca niezwykły przykład naturalnego zjawiska geologicznego. Powstała w wyniku erupcji wulkanu i składa się z unikalnych, wielokątnych kolumn bazaltowych, które uformowały się dzięki szybkiemu schłodzeniu lawy spływającej do oceanu, a następnie poddane były procesom erozyjnym. Kolumny sprawiają wrażenie jakby zostały wyrzeźbione i ułożone przez kamieniarzy. Jusangjeolli jest nie tylko interesujące pod względem geologicznym, ale także bogate w lokalną florę i faunę.

Na strumieniu Yeonhee-chun również powstał wodospad, znany jako Cheonjiyeon, który jest także jednym z najbardziej popularnych miejsc turystycznych na wyspie Czedżu. Podobnie jak wcześniej, aby się do niego dostać, trzeba przejść przez zagospodarowany las.
Po drodze natrafiam na jedną z charakterystycznych figur Dol hareubang, które mogą osiągać wysokość nawet trzech metrów. Te wyrzeźbione w wulkanicznej skale posągi mają podobny wygląd – noszą kapelusze o kształcie grzyba, a ich twarze zdobi szelmowski uśmieszek oraz duże, wyłupiaste oczy. Ręce figur odpoczywają na brzuchu, przy czym jedna z nich zawsze znajduje się nieco wyżej niż druga, co sprawia wrażenie, że figury są rozbawione jakimś świeżo opowiedzianym dowcipem. Nazwa Dol hareubang została nadana tym posągom w połowie XX wieku; pochodzi z lokalnego dialektu i dosłownie oznacza „kamienny dziadek“. Wcześniej były używane różne regionalne określenia.

Figury Dol hareubang, niegdyś umieszczane przy wejściu do każdej osady na wyspie Czedżu, miały na celu ochronę mieszkańców przed złymi duchami i nieszczęściem. Dol hareubang z prawą ręką uniesioną nieco wyżej niż lewą, symbolizuje mieszkańca osady, który domyślnie trzyma w niej miotłę. Towarzyszy mu wojownik z uniesioną lewą ręką, w której trzyma hipotetyczny łuk i strzały. Istnieją trzy główne teorie dotyczące pochodzenia tych niezwykłych posągów. Pierwsza sugeruje, że zostały przywiezione zza morza. Druga teoria porównuje je do koreańskich słupów totemowych, znanych jako Jangseung. Trzecia z kolei zakłada, że figury te są częścią szamanistycznego kultu grzybów, co nawiązuje do charakterystycznego kształtu ich kapeluszy.
Dochodzimy do dwudziestodwumetrowego wodospadu Cheonjiyeon. Jego nazwa oznacza niebo (Ch'eon) połączone z gruntem (ji).

Krater wulkaniczny Sangumburi, położony po wschodniej stronie wyspy, ma imponujący wiek szacowany na około 200 000 lat. To jedno z najpopularniejszych miejsc turystycznych w regionie, słynące z malowniczych krajobrazów oraz niezwykłej geologii. Jego średnica wynosi około 650 metrów, a głębokość sięga 100 metrów. Wewnątrz krateru znajduje się jezioro, a otaczające go zbocza porośnięte są bujną roślinnością.
Sangumburi ma także znaczenie kulturowe, ponieważ w okolicy krążą liczne legendy i opowieści związane z wulkanem oraz jego otoczeniem.

Tunel Manjanggul to jedna z najdłuższych jaskiń lawowych na świecie. Jest częścią Parku Narodowego Jeju i uznawana jest za jedno z ważniejszych miejsc przyrodniczych w tym regionie. Tunel powstał w wyniku erupcji wulkanicznej, która miała miejsce około 300 000 lat temu, kiedy to zewnętrzna warstwa płynącej lawy ochładzała się znacznie szybciej niż lawa, która wypływała powoli z wnętrza. Jego maksymalna szerokość wynosi 23 metry, a wysokość osiąga 30 metrów. Całkowita długość tunelu sięga około 7,4 km, jednak dla turystów dostępny jest jedynie odcinek o długości jednego kilometra. Wnętrze tunelu zdobią fascynujące formacje skalne oraz interesujące struktury lawowe. W tunelu panuje stała temperatura, co sprawia, że jest on miejscem o unikalnym mikroklimacie

Wulkan Seongsan Ilchulbong wznosi się na wysokość przekraczającą 180 metrów i posiada płytki krater o średnicy około 600 metrów. Ze względu na malowniczy widok wschodzącego słońca, który można podziwiać z jego szczytu wczesnym rankiem, miejsce to zyskało miano Szczytu Wschodzącego Słońca.

Osada Seongeup to wioska folklorystyczna, obdarzona bogatą historią, w której tradycje i kultura ludowa przekazywane są z pokolenia na pokolenie. Jest to żywy skansen muzealny, w którego obrębie znajdują się zabytkowe domy mieszkalne, konfucjańskie szkoły, sanktuaria, historyczne urzędy oraz ruiny twierdzy. Do skarbów niematerialnego folkloru tej osady należą lokalne gry i zabawy, charakterystyczne produkty spożywcze, rzemiosło ludowe oraz unikalny dialekt. Nawet drzewa, które majestatycznie rosną w centralnej części wsi od setek lat, stanowią istotny element dziedzictwa, nadając jej atmosferę minionej epoki.

Mamy do dyspozycji ostatni dzień naszej podroży, więc musimy podjąć decyzję: czy wyruszyć do Koreańskiej Strefy Zdemilitaryzowanej na granicy z Koreą Północną, czy może lepiej odwiedzić Park Narodowy Seoraksan. Ponieważ jestem niezwykle pokojowo nastawionym niedźwiadkiem, używam całej mojej czarującej mocy, aby przekonać moich „niepluszowych“ o wyższości wędrówki na łonie przyjaznej natury nad podporządkowaniem się rozkazom i poleceniom na linii frontu, między dwoma zwaśnionymi częściami tego samego narodu.

Park Narodowy Seoraksan, ze względu na swoją imponującą przyrodę, należy do najpopularniejszych parków narodowych w Korei Południowej. Obok góry Daecheong znajdują się w nim także historyczne świątynie oraz kilka malowniczych wodospadów. Kiedy jesień zaczyna już barwić liście klonów na czerwono, park wygląda naprawdę uroczo. To również czas, kiedy mieszkańcy Korei masowo opuszczają swoje kwatery w betonowych blokach i wyruszają na poszukiwanie kontaktu z naturą. Park jest pełen odwiedzających, na szczęście jednak tylko w okolicach głównego wejścia.

Świątynia Sinheungsa jest prawdopodobnie najstarszą świątynią Zen na świecie. Pierwotnie wybudowana w 637 roku, a obecna, dwukrotnie odbudowana po pożarach, pochodzi z 1648 roku.

W parku jest wiele szlaków turystycznych jednak dla ochrony przyrody, są one na przemian zamykane. W Korei jest to zupełnie normalny proces i służy regeneracji fauny i flory na danym odcinku.

Na zboczu góry Seorak znajduje się słynna, pięciometrowa skała Heundeulbawi. Jest to taki „chybotek“, który każdy koreański mężczyzna powinien przynajmniej raz w życiu „zachybotać“. Jedna osoba może go bez trudu poruszyć, jednak bez pomocy urządzeń technicznych nie jest w stanie go przewrócić. Chętnych do „zachybotania“ jest sporo i trzeba poczekać w kolejce.

Na szczyt góry Seorak można częściowo dotrzeć kolejką linową, jednak, aby osiągnąć sam szczyt, konieczne jest piesze podejście.

Pobyt w Korei przerósł moje najskrytsze oczekiwania. Kraj, który w minionym stuleciu przeszedł przez dwie wojny oraz długie lata japońskiej okupacji, a później był rządzony przez wojskową juntę, przekształcił się w jedną z największych potęg gospodarczych, nie tylko w Azji, ale także na całym świecie.
Nie spodziewałem się, że zastanę tak interesujący i bogaty w historię kraj z doskonale rozwiniętą infrastrukturą. Korea jest bezpiecznym i przyjaznym dla turystów krajem, który ma do zaoferowania naprawdę wiele. Jestem ogromnie szczęśliwy, że miałem okazję odwiedzić ten niezwykle fascynujący zakątek świata.