Klocek Podróżnik

Większa część Parku Narodowego Iguazu, obejmująca około 70–80 procent powierzchni wodospadów, znajduje się po stronie argentyńskiej. W tym regionie rozbudowano ścieżki i punkty widokowe, które umożliwiają bliski kontakt z wodospadami i pozwalają na pełniejsze ich podziwianie. Z kolei po stronie brazylijskiej mieści się pozostałe 20–30 procent terenów wodospadów, w tym główny punkt widokowy na słynną „Garganta del Diablo“ (Gardziel Diabła), będący jednym z najbardziej imponujących elementów kompleksu. Widoki z brazylijskiej części parku oferują także szerszą panoramę, dzięki czemu można lepiej docenić ogrom i majestat tego niezwykłego zjawiska natury. Aby dostać się na brazylijską stronę wodospadów Iguaçu, konieczny jest jednak powrót do miasteczka Puerto Iguazú, gdzie znajduje się jedyny w okolicy most łączący obie części parku oraz przejście graniczne.

Po stronie brazylijskiej istnieje możliwość wejścia do wnętrza największej kaskady w kształcie litery U, potocznie zwanej Gardzielą Diabła. W tym celu wybudowano specjalny betonowy pomost, który jednak nieco zakłóca harmonijną atmosferę tego miejsca, przypominając obce ciało osadzone w zdrowym organizmie. Dostęp do wnętrza Gardzieli Diabła wiąże się również z koniecznością skorzystania z naturalnego prysznica, więc po takim spacerze można się spodziewać zmoknięcia. Uważam, że nawet osoby noszące różnego rodzaju kurtki, płaszcze przeciwdeszczowe czy owinięte w plastikowe osłony, na końcu i tak będą mokre od własnego potu, ponieważ wilgotność powietrza i temperatura są tutaj wyjątkowo wysokie.

Park Narodowy Iguazú/Iguaçu chroni ostatnie pozostałości Lasu Atlantyckiego (Mata Atlântica). W lesie atlantyckim występuje około 20 000 gatunków roślin, około 800 rodzajów motyli oraz około 1 200 gatunków ssaków, gadów, płazów i ptaków (w tym około 200 endemicznych).

Rio de Janeiro jest drugim, co do wielkości i zarazem najpopularniejszym miastem Brazylii. Nazwa Rio de Janeiro oznacza „Styczniowa Rzeka“, ponieważ zatoka, nad którą usytuowane jest miasto, została „odkryta“ w styczniu 1502 roku i pomyłkowo uznana za ujście wielkiej rzeki.
Zaraz po zakwaterowaniu się w hotelu stojącym w nowoczesnej dzielnicy Barra da Tijuca, ruszamy zwiedzić najbliższą okolicę. Jest ciepło, 38 stopni Celsjusza w Sylwestra!

Sylwester w Rio de Janeiro obchodzony jest w wyjątkowy sposób – na plaży. Tylko na słynnej Copacabanie co roku gromadzi się około dwóch milionów osób ubranych na biało, składających hołd bogini Yemanjá, wrzucając kwiaty do oceanu. Biały kolor symbolizuje pokój, a morze szybko zamienia się w prawdziwe morze kwiatów. Po ceremonii rozpoczyna się nocna zabawa z muzyką i tańcem. Tymczasem my zaczynamy nowy rok od zwiedzania miasta.

Głowa Cukru jest wraz ze wzgórzem Corcovado najliczniej frekwentowaną atrakcją turystyczną w Rio de Janeiro

Budowa statuy Chrystusa Odkupiciela na wzgórzu Corcovado rozpoczęła się w 1922 roku, zainicjowana z okazji obchodów setnej rocznicy ogłoszenia niepodległości Brazylii. Prace nad pomnikiem zakończono jednak dopiero w 1931 roku. Statua wznosi się na wysokość 30 metrów, a dodatkowo usytuowana jest na ośmiometrowym cokole. Co roku przyciąga około dwóch milionów turystów, którzy przybywają podziwiać ten monumentalny symbol Rio de Janeiro.

Alberto, mieszkaniec faweli Rocinha, zgodził się na rolę naszego przewodnika po jego rodzinnej dzielnicy. Dzięki temu ostatnie chwile spędzone w Rio de Janeiro poświęcamy na odkrywanie codziennego, autentycznego życia mieszkańców, z dala od turystycznych szlaków.

W favelach zamieszkuje najuboższa część społeczeństwa. Rocinha, która pierwotnie powstała jako favela, z biegiem czasu zyskała również wiele budynków mieszkalnych z prawami własności. Mimo że jej obszar formalnie uznawany jest za część Rio de Janeiro, ze względu na specyfikę struktur społecznych oraz charakterystyczną, prostą architekturę z cegły, nadal jest określana mianem faweli.

Rocinha wciąż uważana jest za największą favelę w Brazylii, a nawet w całej Ameryce Łacińskiej. Warto jednak zauważyć, że w Rio de Janeiro istnieje wiele obszarów, gdzie różne favelas rozrosły się do takiego stopnia, że tworzą ogromne, zamknięte kompleksy, postrzegane z zewnątrz jako jedna wielka favela. Przykładem są Complexo do Alemão i Complexo da Maré w północnej części miasta, które zajmują, przy tej samej gęstości zabudowy, odpowiednio dwukrotnie lub trzykrotnie większą powierzchnię niż Rocinha. Takie „complexos“ można znaleźć nie tylko w Rio, ale także w innych mega–miastach Ameryki Łacińskiej. Renoma Rocinha wynika z jej malowniczego usytuowania na stromej skarpie w zamożnej części południowego Rio, znanej na całym świecie dzięki plażom Copacabana i Ipanema. Szacuje się, że w Rocinha mieszka ponad 150 tysięcy ludzi.

Najpierw wsiadamy do małego busa, który wwozi nas do wyżej położonej części dzielnicy. Stamtąd schodzimy pieszo w kierunku głównej alei miejskiej. Gdy tylko wysiadamy, Alberto natychmiast zdejmuje koszulkę i, w samych krótkich spodenkach, prowadzi nas przez wąskie zaułki faveli. Wyjaśnia, że w ten sposób okazuje swoje przywiązanie do lokalnej społeczności.

Zezinho urodził się i nadal mieszka w Rocinha. Jak mówi, życie w niej nie jest łatwe, ale możliwe. Pracuje jako przewodnik po favelach dla turystów mówiących po angielsku oraz prowadzi szkołę dla DJ–ów (wodzirejów dyskotekowych). Ma na całym ciele tatuaże, głównie z motywami związanymi z jego rodzinną favelą Rocinha. To bardzo sympatyczny facet, który również lubi misie.

Dopiero po powrocie do nowoczesnej części Rio zauważam olbrzymie kontrasty pomiędzy dwoma „światami“ w jednym mieście

Po niezliczonej ilości atrakcji i przeżyć w Argentynie i Chile, nasz pobyt w Brazylii wzbogacił je o kolejne niezapomniane doświadczenia. Od majestatycznych wodospadów Iguaçu, przez ostatnie pozostałości Lasu Atlantyckiego (Mata Atlântica), aż po słoneczne i tętniące życiem Rio de Janeiro – to była wspaniała podróż. Mam ogromną nadzieję, że nie będzie to nasza ostatnia przygoda w Ameryce Południowej.